واگذار کن و برو

زندگیت را...

همکار دوست داشتنی و شر و شیطانی دارم که چندان با هم ارتباطی نداریم، بخش های کاری ما هم از هم کاملا جداست و به ندرت شاید هفته ای یک بار گذرمون بهم میخورد.

چند هفته ای بود که متوجه بودم خیلی ساکت و گرفته هست و سکوتش تمام بخش محل کار ایشون رو به سکوت کشونده بود.

یکی دو بار که با ایشون کار داشتم از سر ادب و البته کمی نگرانی برای حالش، پرسیدم حالت خوبه؟ اگر کاری از دست من برمیاد بهم بگو لطفا اما با بغض لبخند میزد و من هم به دلیل اینکه صمیمتی نداریم اصرار نمی کردم...

در حاشیه این مساله این رو تعریف کنم که؛ یک جریانی قبل از عید امسال بین واحدی که این همکار در اونجا کار میکنه با واحد مالی اتفاق افتاد و یک سری اسناد اشتباه با چند ده میلیون خطای پرداختی تولید شده بود و نتونستن فوری اصلاحش کنند. نیازمند زمان و البته دخالت مستقیم و دستوری مدیر مجموعه بود.

خب من میدونستم یک مدتی که بگذره هرقدر هم بخوان پنهان کنند باز هم صداش درمیاد و مدیر همه افراد دخیل در این موضوع رو بی شک مورد عنایت جدی! قرار میده،

حالا اینکه اصلا من از این مساله مطلع شدم به دلیل این بود که ازم میخواستند سکوت کنم و یک سری از شواهد رو نادیده بگیرم و  بخش هایی از مدارک رو فعلا ارائه نکنم و خلاصه که قضیه مسکوت باقی بمونه تا اطلاع ثانوی، و الا هیچ ارتباطی به من نداشت

همون زمان هم بهشون گفتم بهتره الان و سریع تر این جریان رو مطرح کنید تا  حل بشه، اما گروهی تصمیم گرفته بودند به پنهان کاری و گفتند پاداش و عیدی و مزایا رو میگیریم که مدیر اون ها رو بابت خطای ما کم نکنه!  و بعد به ایشون اطلاع میدیم، اما در عمل همگی با هم سکوت کردند تا زمانی که راز افشا بشه.

این همکار دوست داشتنی هم یکی از چند نفر اصلی دخیل در این موضوع بود و اون روزهای قبل از عید هم خیلی بهم ریخته بود از این مساله.

بهرحال من تصور می کردم ناراحتی چندین هفته اخیر همکار احتمالا مربوط به این قضیه هست تا دیروز؛

عصر دیروز جلوی در پارکینگ منتظرم ایستاده بودند و من که تابحال با ایشون هم سفر نشده بودم تصور کردم منتظر همسرشون یا همکار دیگری هستند، دست بلند کردم به علامت خداحافظی که ایشون دست تکون داد که بایستم، شیشه رو دادم پایین گفتند میشه تا یه جایی با شما بیام؟

خلاصه که به محض نشستن توی ماشین، بدون اینکه مثل فیلم های سینمایی و سریال های جذاب صدا و سیما! بزنند زیر گریه، با لحن به معنی واقعی کلمه غمگین اما با صدایی آرام (انگار همه چیز رو پذیرفته بودند) تعریف کردند که همسر محترم شون که کارمند یکی از ادارات بالادستی محل کار ماست، از ایشون خواسته رضایت بدن با یک خانم مطلقه ازدواج کنند. اگر هم رضایت ندارند میتونن تمام مهریه و حقوق شون به علاوه مالکیت منزل به عنوان عذرخواهی رو دریافت کنند و برن به سلامت...

گفتند خانواده اشون بشدت بهم ریخته، هیچ کس نمیتونه باور کنه، پدرشون چند بار تو این هفته ها بیمارستان بستری شدند و حال مادرشون که بیماری زمینه ای هم دارند بسیار بد هست.

من همسر ایشون رو بارها در طی این سال ها دیده بودم و اگرچه از ظاهر افراد ابدا نمیشه پی به درون شون برد اما چیزی که به وضوح برداشت میشد این بود که علاقه شدیدی به همکار ما دارند.

این علاقه رو با بارها سورپرایز کردن شون، کیک های تولد بزرگ برای خانوم شون در محل کار، شیرینی دادن به مناسبت فارغ التحصیلی، ارتقا پایه شغلی و موفقیت های مختلف همسر، فروش اتومبیل نو با ضرر قابل توجه فقط برای اینکه ماشینی به رنگ مورد علاقه خانم بگیرند و سایر جزییات اینچنینی در طول سال ها نشون داده بودند و حالا این درخواست واقعا قابل درک نبود...

پرسیدم خب این بانوی مطلقه کی هستند؟ دوستی یا ارتباط خاص یا همکاری با همسرتون داشتند؟ باهاشون صحبت کردید؟

(الان که دارم می نویسم به این فکر کردم که شاید سوالم درست نبود، اما واقعا ذهنم کار نمی کرد و نمیدونستم چی باید بگم در مقابل این درد دل ایشون)

فرمودند مساله همینه...

اون خانم سابق برادر من هست که چند ماه پیش بعد از یک سال کشمکش و التماس برادرم، بدون هیچ دلیل موجهی از ایشون جدا شده و روز ثبت طلاق در محضر در مقابل گریه های برادرم گفتند که من تو خونه یکی دیگه عشق رو پیدا کردم، چیزی که تو خونه تو نبود! (یعنی گویا طلاق خانم برادرشون هم بابت علاقه به همسر همکارم بوده)

خانم محترم که در گذشته هم یک بار سابقه طلاق داشتند، دو فرزند پسر هم دارند، از همسر همکار هم نزدیک به شش سال مسن تر هستند و حدود چهل و پنج سال سن دارند.

البته که اصلا نمیشه این جریان رو قضاوت کرد و یکی از طرفین رو مقصر اصلی قلمداد کرد، اما شواهدی که برخی از اون ها پیام های خانم برادر به همکار من بود نشون میداد متاسفانه گویا چند سالی این عشق ممنوعه بین همسر ایشون و خانم برادرشون در جریان بوده و خانم برادر چشم بر روی محبتش به پسرها بسته و تصمیم گرفته به گفته خودش باقی عمرش رو به فکر خوب زندگی کردن خودش باشه و بس...

مکرر نوشته بودند که برادر شما آدمیه که فقط به پول و کار فکر میکنه و از چند سال بعد از ازدواج دیگه من طعم عشق رو فراموش کردم، الان هم پسرهام بزرگ شدن و دیگه پاسوز اون ها نمیشم. ضمن اینکه با لحن بسیار بی رحمانه ای به همکار من گفته بودند که لیاقت عشق اون مرد رو نداره و به همین دلیل از دستش داده...

من تا همین الان هم هنوز گیج و منگ هستم...

پی نوشت؛ ما در بین آشنایان دور،  یک مشاور خانواده داریم که با اینکه ساکن شهرستان هستند ولی طی چند سال گذشته چندین دعوای سنگین خانوادگی و یک طلاق نسبتا قطعی بین همکاران رو با مشاوره و صحبت تلفنی فیصله دادند و همکار عزیز می خواستند جریان رو به مشاور بگم و ببینم به نظر ایشون راهکاری هست یا باید زندگی رو واگذار کنند...