وقتی آرزوی مرگ میکنی...

یادداشت موقت؛ دوستان توان اینکه با انواع راهکارهای پیشنهادی تون اعم از ایمیل و واتس اپ و تلگرام رمز رو ارسال کنم ندارم (واقعا چرا پیشنهاد کردید این روش ها رو؟! ) و برای اینکه شرمنده نباشم موقتا رمز پست رو برداشتم. باشه تا یک فکری کنم به حال پست هایی که عمومی نوشتن شون واقعا خطرناک هست.

 

کمی درک و مهربانی برای این انسان بی فکر آرزو می کنم...

آقای همسر میگفتند دیروز برای جلسه با چند تا از همکاران رفتیم به یکی از ساختمان های مجاور (محل کارشون ساختمان های متعدد داره) ، آسانسور در حال تعمیر بود و با پله شش طبقه رو رفتیم بالا و تازه وقتی رسیدم، متوجه شدم گوشی قدیمی (که خط تلفن اصلی ایشون روی اون هست) رو با خودم نبردم

تصور کردم مساله مهمی نیست و با اینکه هنوز جلسه شروع نشده بود حس اینکه شش طبقه رو باز برم و بیام نداشتم.

اما جلسه سه چهار ساعتی طول کشیده بود و اواسط جلسه یک بار منشی بخشی که در اونجا حضور داشتند، آمده بود اشاره کرده بود به همکار همسر که یک لحظه بیاد بیرون،

همسر هم در حال صحبت بودن و با اینکه متوجه شدن همکار رفته و آمده ولی اینقدر گرم کار و بحث بودند که همکارشون موفق نشده بود پیام منشی رو برسونه

وقتی جلسه تمام میشه و میان بیرون، منشی میگن همکارانتون از اون ساختمون چندین بار تماس گرفتند و گفتند گوشی تون داره یک سره زنگ میخوره و گویا مشکلی پیش اومده و زودتر خودتون رو برسونید.

همسر نگران شدن و تو این صحنه با گوشی جدیدشون به من زنگ زدن (این یک خط کاری هست و جز من و یکی دو همکار نزدیک کسی شماره اش رو نداره)

و من هم که تلفنم در دسترس نبود،  ایشون بیشتر نگران شده بودند و به قول خودشون ذهن شون قفل بوده هنوز

و فکر نکردن که اگر من مساله خاصی برام پیش بیاد شماره های گوشی جدید رو که دارم! با اون تماس میگرفتم...

خلاصه که با استرس و عجله خودشون رو رسونده بودن ساختمان محل کار و مشاهده فرموده بودن از منزل پدری بیست و چهار بار و تلفن همراه مادر همسر یازده بار و موبایل برادرشون سه بار با گوشی ایشون تماس گرفته شده!!

باور کنید یا نه، سی و هشت بار گوشی ایشون زنگ خورده بود و همسر میگفتند که تا شماره خونه پدرم رو بگیرم و یکی گوشی رو برداره و بگه چه اتفاقی افتاده به آستانه سکته کردن رسیدم،

مطمئن بودم بلایی سر پدرم اومده که مادر و برادرم این همه تماس گرفتند...

خب؛

به محض اینکه مادر همسر گوشی رو برداشتند، به پسر چهل و اندی ساله خودشون، مدیر تحقیقات یک نهاد بزرگ  و استاد دانشگاه و بهرحال دارای یک شخصیت و شان اجتماعی، فرمودن "تو آشغال بی همه چیز کجا بودی!!!!!"

همسر هم که ادبیات مادر بی ادب نامحترم شون رو میشناسن میگن چی شده مامان من جلسه بودم چه اتفاقی افتاده

مادر همسر میفرمایند مگر نگفته بودم یک عکسی با اون پیرهن قرمز از دخترت برام بفرست میخوام به خانم فلانی نشون بدم؟ شعور نداری یه حرف منو روی زمین نندازی؟ خانم فلانی رو سه ساعته معطل یه عکس کردم!

همسر بیچاره هم تازه نفسش جا اومده بوده، میگن مامان همین فقط؟ این همه تماس گرفتین برای همین یا اتفاق دیگه ای افتاده؟

که مادر همسر با بیان چند فحش زیبای دیگه که ترجیح میدم ننویسم شون و اینجا رو آلوده نکنم، میگن خانم فلانی (که همکار بیست ساله اشون هست) ، میخواستن ببینن لباس قرمزی که از فلان برند خریدین روی تن دخترک ما چطوریه و اگر زیباست برای نوه اشون تهیه کنند!

یعنی تمام این سی و هشت بار تماس (به علاوه تماس هایی که با همراه بنده گرفته بودن و چون در دسترس نبودم مسج اون بعدا اومد و چهار بار تماس با منزل) بابت ارسال یک عکس بود!

خلاصه که چند ساعت بعد همسر که اومدن خونه هنوز حالشون از شدت استرسی که بهشون وارد شده بود و فحاشی های مادرشون  بد بود،

یک خورده صحبت کردیم و تلاش کردم با نوشیدنی و شربت و گپ زدن حالشون رو بهتر کنم، دخترک هم کمی آویزون پدرش شد و با انواع درخواست های بی پایان کودکانه اش،  بهرحال کمی همسر رو از اون فضای متشنج خارج کرد.

آخر شب آقای همسر با کمی گلایه گفتند خب اون عکس تو گوشی تو بود، بهت گفتم برام بفرست که بفرستم برای مامانم، اگه یادت نمیرفت حالا این بساط رو نداشتیم.

گفتم من یادم بود! اما مادرتون فرموده بودن عکسی باشه که دخترک ما با اون لباس ایستاده باشه و عکسی که من ازش داشتم تو صندلی ماشین نشسته و اصلا طرح پیرهن مشخص نیست.

جدا از اون هم خانم فلانی که مسافرت هست و اصلا من نمیدونستم عجله داره برای دیدن عکس!

باور کن فکر کردم فرصت هست و یه موقعی اون پیرهن رو میکنم تنش و یه عکس ایستاده میگیرم.

من که چیز خاصی نگفتم ولی همسر بیچاره از شنیدن جواب من برق گرفتش انگار...

گفتن تو از کجا میدونی مسافرته؟ پس امروز عکس رو برای چی میخواست؟

گفتم خود مامان محترمتون گفتن ایشون رفتن شمال مسافرت و تا آخر تیر ماه مرخصی گرفتن، نمیدونم شاید آنلاین میخواستن سفارش بدن یا کس دیگه ای میخواسته بخره، ولی مطمئنم به من گفتن همکارشون مسافرته.

همسر بنده خدا که اغلب آدم بسیار مراعات کاری هست، با توجه به اینکه ساعت نزدیک دوازده بود، تلفن رو برداشتن و تماس گرفتن با همراه برادرشون و پرسیدن مامان بیداره که ایشون گفتند بله و گوشی رو به مادر دادن

همسر هم با ظاهر آروم پرسیدن امروز برای چی عکس رو فوری میخواستین؟ مگه خانم فلانی تو فروشگاه بود؟

مادرجان فرمودن نه! اون که رفته شمال، با زن داداش و عروس های زن داداشش نشسته بودن دور هم، میخواستن ببینن چه لباسی به نوه جانشون بیشتر میاد، واسه عروسی دختر زن داداش (که بعد از محرم و صفر هست!!!) همون رو بگیرن!

لذا در واتس اپ به مادرهمسر پیام دادن یه عکسی از نوه ات با لباس قرمز فلان برند قرار بود بهم بدیا؟

مادر همسر هم میگن الان میفرستم!

ایشون هم پاسخ داده بودن باشه ما دور هم نشستیم عکس رو بفرستی ببینیم!

و در انتها مادر همسر فرمودن؛ که اونم تو احمق! نفرستادی عکس رو!!!

و خلاصه که بابت این دورهمی خانوادگی و گپ  های دوستانه اهالی یک فامیل در شهری دور، همسر بیچاره من زیر استرس و فحاشی دفن شده بود...

همسر دیگه چیزی نگفتن و حتی توضیح ندادند که چرا عکس ارسال نشده، اما قطع که کردند گفتن امروز به حدی حالم بد شد که آرزوی مرگ میکردم ازاین شرایطی که مادرم برام ایجاد کرده، فقط به این فکر میکردم که اگر نباشم تکلیف دخترم چی میشه تو این دنیای کثیف  بزرگ...

گفتم حداقل بهش میگفتی که چرا عکس  رو نفرستادی که باز در و گوهر به شما نگن!

گفتن مادر من آدمیه که چشم و گوشش رو میبنده و دهانش رو باز میکنه، فکر میکنی براش مهم بود من توضیح بدم؟

فقط هدفش دادن چند تا فحش و خالی کردن یک سری عقده بود که انجام شد...

و تا امروز صبح هم که امدیم سرکار همسر همچنان پکر و بی حوصله بود و من تا نزدیک صبح  از فکر کردن به این جریان خواب نداشتم...

و خدایا به تو پناه میبرم از شر این زن روان پریش و عقده ای...

یک انسان بسیار حقیر اما با ظاهر خیلی معقول و منطقی، با یک جایگاه شغلی خوب،و روابط بسیار گسترده و محبوبیت اجتماعی بالا که با اعضای خانواده اش چنین برخوردی میکنه.

چه کسی باور میکنه این فرد با نزدیک ترین افراد زندگیش چنین ارتباطی داره؟ چطور میشه از ظاهر فریبنده اش فهمید که چه باطن سیاهی داره؟