برادرنوشت - پارت یک

دو تا از برادران همسرم ساکن فرنگ هستند، یکی اروپا و دیگری آمریکا،

 برادر بزرگ ترِ ساکن اروپا ، که پست بسیار مهمی هم دارند و چندین مدرک دهان پر کن و غیره، به صورت متوسط پیش از  نزول کرونا حداقل سالی یک بار به ایران می اومدند، اما برادر ساکن آمریکا که در یکی از شرکت های مطرح سیلیکون ولی کار میکنند رو ،من در بیش از پانزده سالی که عروس این خانواده هستم کلا چهار بار زیارت کردم!

وضع مالی ایشون مطابق اونچه که در اینستاگرام و فیس بوک شون رویت میشه، بسیار بسیار خوب هست، خیلی بهتر از برادر ساکن اروپا و البته کل خانواده!

آدم دست و دلبازی هم هستند و این رو از هدیه هایی که آوردن و هزینه هایی که گاه و بیگاه برای خانواده می کنند کاملا میشه درک کرد و البته تعریف همسرم و خانواده اشون هم از ایشون همین بوده و به خلاف برادر اروپایی، بسیار آدم احساساتی و منعطفیه.

( حالا در حاشیه این پرسش هم مطرح میشه  که چرا علیرغم تمکن مالی و امکان تردد، رفت و آمدشون به ایران رو به حداقل رسوندن)

اولین باری که ایشون رو دیدم بعد از چهار سال به ایران اومده بودند،  شب همگی منزل مادر همسر بودیم و تلویزیون یکی از فیلم های حاتمی کیا رو پخش میکرد.

و ایشون با اینکه به گفته خودشون بیش از بیست بار این فیلم رو دیده بودند، از ابتدای فیلم بدون اینکه حضور دیگران براشون مهم باشه اشک ریختند تا انتهاش که دیگه طوری گریه می کردند که اشک مادر و برادرهاشون هم دراومد!

در حالی که قبل از شروع فیلم در حال پرت کردن وسایل مختلف خونه به شوخی و شیطنت و سر به سر مادرشون گذاشتن بودن و هیچ کس حتی من که برای اولین بار من رو به عنوان عضوی از خانواده می دیدند،  از تیررس کارهاشون در امان نبودیم؛

  به محض اینکه بر حسب اتفاق پدر همسر برای تماشای فوتبال از روی کانال های ماهواره به کانال های صدا و سیمای وطنی شیفت کردن و تیتراژ فیلم پخش شد، حضرت شون با اصرار که الا و بلا حتما باید این فیلم رو ببینم، تلویزیون رو از دسترس بینندگان فوتبال (پدر و برادر همسر) و تماشاکننده سریال های آبکی ترکی! (مادرهمسر) خارج کردن...

بعد هم از ابتدای فیلم با یک بالش در بغل به تلویزیون چسبیدند تا اواخر فیلم که بالش رو رها کرده بودن و دیگه کم مونده تشریف ببرن روی میز تلویزیون و اون رو بغل کنن!  و بدون هیچ شرم و توجهی به اطرافیان صورتشون رو با دست پوشونده بودند و زار زار گریه می کردن...

یعنی تصورم این بود که اگر الان اسرای جنگ تحمیلی یا بازماندگان شهدای عزیز هم در صحنه تماشای فیلم حضور داشتند، کمتر از ایشون متاثر می شدند یحتمل!

حالا این رو هم عرض کنم که به هیچ وجه هم مذهبی نیستند و اصلا اعتقادی به مساله خاصی ندارند و جریان شهدا و جنگ رو هم به سیاست مربوط می دونن، باز با این دیدگاه ، واکنش شون اینطور بود، شاید به دلیل اینکه بشدت آدم احساساتی هستند.

هر دو برادرِ ساکنِ خارج از کشور، ارتباط دور و بدون صمیمت خاصی با پدر و مادرشون دارن و یکی با جدیت و اخم و دومی با خنده و شوخی اصلا اجازه نمیدن پدر و مادر همسر اونطور که در زندگی ما دخالت میکنند، به سبک زندگی و کارهای اون ها اشراف داشته باشند.

برادر بزرگ تر ساکن اروپا تقریبا هیچ چیز از زندگیش به نمایش نمیگذاره و اجازه نمیده کسی کاری به کارش داشته باشه،

اما برادر آمریکایی  که توصیفشون رو کردم، با اینکه سرخوشانه یک چیزهایی از سفر و روابط و اتفاقات روزمره اش نشون میده، اما هرگز پاسخگوی هیچ سوالی در این خصوص از سوی مادرشون نیست و بارها با خشم و اشک و حتی نفرین مادر در این مورد مواجه شده و با خنده پشت سر گذاشته اتش...

این نوشته طولانی میشه و در چند بخش می نویسمش، اساسا میخواستم بنویسم که ایشون در خصوص اختلاف و مشکلی که ما با خانواده اشون داریم چه فرمایشی کردند که دیدم بدون توصیف کاراکتر و زندگی شون مفهوم نداره...

پی نوشت - همکارجان پست قبل دو روز هست بدون اطلاع سرکار نمیان و بشدت نگران شون هستم...